استادِ هنرِ “جان بخشیدن” به شعر پارسی به جانان پیوست
دردمندانه در سوگ استاد بی همتای آواز و نماد “فرهنگ صلح و عشق” محمدرضا شجریان نشسته ایم. هنرمندی که به بیان عنصری “جهان خیره ماند ز فرهنگ او / از آن بَرز و بالا و اورنگ او”
این چهره های ماندگار تاریخ ادب و هنر ایران با دم مسیحایی خویش به واژه های وزین شعرهای آرمیده بر كاغذ، جانی تازه می بخشید. واژگان را با طنین صدای آسمانی خویش بی قرار می كرد تا رقص کنان داستان شورانگیز خود را از نو بر ما روایت كنند. او با چیره دستی آوای خود را با آهنگِ ساز در هم می تنید تا دست کم حس و حال شاعر را به هنگام سرودن شعر در وجود نیوشندگان آوازش بازسازد و احساس هم دلی و همراهی را در آنان برانگیزاند. به گونه ای که احساس خوش و شیرین آن تجربه ی معنوی برای همیشه بر دل های عاشق بماند. و چه کامیاب بود در این کار سترگ
اگرچه نسل ما حضور فردوسی، مولوی، حافظ، سعدی، نظامی و خیام را درک نکرده است، اما این افتخار را داشته که دوران یكی از قله های بلند هنر ایران زمین را فهم کند. هنرمندی تکرار نشدنی که با هنر خود دریافت و اندیشه بزرگان ادب این مرز و بوم را در میان مردم سرزمینش و حتی فراتر از آن به نیکویی پراکند و آثاری جاویدان از خود به یادگار گذاشت.
موزه ی ملی علوم و فناوری ایران، درگذشت این هنرمند بزرگ را به مردم عزیز کشورمان بویژه خانواده محترم ایشان تسلیت عرض می کند. روحش شاد و یادش همواره گرامی باد.
دیدگاهتان را بنویسید